به گزارش سینماپرس،  انجمن صنفی داستان‌نویسان استان تهران در همدردی با قربانیان سانحه هواپیمای اوکراینی بیانیه صادر کرد. انجمنی که صدای یکپارچه آحاد مردم را در تشییع شهدای مقاومت ندیدند و نشنیدند و اکنون دم از دردو رنج مردم می زنند اما باید پرسید کدام مردم؟ مردمی که با شرکت در تشییع پیکر پاک شهدای مقاومت باردیگر نسبت خود را با نظام و انقلاب به اثبات رساندند یا آنانی که بازیچه دستِ انگلیس مکار که می شوند و آرامش مردم را برهم می زنند؟ باید از اینها پرسید زمان شهادت سردار بزرگ اسلام در کجا بودند و چرا در برابر آن مصیبت بزرگ دم بر نیاوردند و درکنار مردم نبودند؟

در  بیانیه  انجمن صنفی داستان‌نویسان آمده است:

در برابر فاجعه جز با مکث، لکنت و سکوت نمی‌توان سخن گفت، اما آنگاه که سیل بی‌پایان فجایع جانکاه، یکی پس از دیگری رخ می‌نمایند حتی «سکوت» نیز از وحشت به خود می‌لرزد و ناگزیر، به بیان درمی‌آید.

در کمال بهت و خشم، نخست برای خانواده‌های داغدار و سوگوار، امید محال آرامش و تسلی داریم. برای شهروندانْ آرزوی شکیبایی و تاب‌آوری می‌کنیم و  برای دوست بسیار گرامی داستان‌نویس‌مان، حامد اسماعیلیون که همسر و دخترش را برای همیشه از دست داده است، توان فعلاً محال دوباره نوشتن از درد و خشم و فقدان و یأس را آرزو داریم. همین‌طور برای دیگر دوست نویسنده‌مان منیرالدین بیروتی عزیز که  برادرزاده‌ی نازنینش را در جمع خانواده‌ ندارد، شفا و بردباری طلب می‌کنیم.

انکار و کتمان حقایق مسلم، ثمری جز از دست رفتن بیش‌از پیش اعتماد عمومی ندارد و بر فعالان عرصه‌ی عمومی -از نویسنده و هنرمند تا دیگر کنش‌گران فرهنگی- است که صدای مردم را به هر شیوه به گوش آن‌ها که باید برسانند؛ باشد که موم‌ها از گوش‌ها به درآیند و «روز خوب» از پس این همه درد و رنج، سرانجام فرا برسد؛ که به قول آلبر کامو، «امید ثروت از دست‌دادگان است.»